หงุดหงิดกับชีวิตที่น่าเบื่อ

ปกติเวลาที่มีใครเอาเรื่องชีวิตของคนอื่นมานินทาหรือวิจารณ์ให้ฟัง แล้วถามความคิดเห็นของผม ผมมักจะไม่ค่อยสนใจให้ความคิดเห็น และส่วนใหญ่มักจะเลี่ยงๆ ไป ไม่อยู่รับฟัง เพราะมันน่าเบื่อ ชีวิตของใครก็ของมัน ต่างคนต่างก็มีมาตรฐาน มีบรรทัดฐานให้กับชีวิตของตนแตกต่างกันไป

แต่เช้านี้ก็ต้องเจอเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดจนได้ เพราะคนในครอบครัว มาถามความเห็นเกี่ยวกับเรื่องของคนในครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเลี่ยงไม่ได้ แถมพอเราให้ความเห็นในมุมมองของเรา ตามมาตรฐานชีวิตของตัวเรา ก็โดนว่าเข้าให้อีกจนได้ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่ามาตรฐาน หรือบรรทัดฐานชีวิตของผมนั้นไม่เหมือนใครในบ้าน แล้วจะมาถามผมทำไม ถามแล้วไม่ยอมรับ ไม่ทำความเข้าใจแล้วจะถามกันทำไม แล้วจะมายัดเยียดมาตรฐานและบรรทัดฐานที่ผมไม่ต้องการใส่ในชีวิตผมทำไม

====
ไม่ได้เข้ามาบันทึก blog หลายวัน เพราะมีงานพิมพ์เข้ามามาก ที่จริงก็งานชิ้นเดียวแหละ แต่ว่าเนื้อหาเยอะ (พิมพ์เสร็จสิ้นไปเกือบห้าสิบหน้า) บวกกับงอนที่ blogspot ทำ blog ผมหายไปสี่ครั้งแล้ว คราวนี้ตั้งใจว่า ถ้ามีการโพสแล้วหายอีกครั้งเดียว คงเลิกบันทึกกันสักทีจริงๆ

====
หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา มีเรื่องที่ผมชอบใจอยู่อย่างหนึ่ง คือมีลูกค้าเด็กประถม มาใช้เครื่อง ตอนแรกก็ถามหา Powerpoint ผมบอกว่า ที่นี่มีแต่ ออฟฟิศทะเล ครับ น้องเขาก็หันกลับใช้งานต่อ แล้วกดเมนูหาโปรแกรม ผมเลยถามว่า
"น้องต้องการใช้โปรแกรมอะไรครับ"
"ผมหาโปรแกรม Impress ครับพี่"
"เฮ้ย รู้จักด้วยเหรอ"
"ครับ ที่โรงเรียนมีสอน"

พี่หน่อยเลยอารมณ์ดี สอนทุกเทคนิคที่รู้ และที่น้องต้องการใช้ (แต่ยังไม่หมด เพราะยุ่งๆ หลายอย่างในเวลานั้น แล้วน้องก็ใช้งานเสร็จก่อน)

หรือว่านี่จะเป็นนิมิตหมายที่ดี อันจะทำให้ผมยังคงมีความหวังกับการศึกษาไทยได้ต่อไป