เมา

คืนวันที่ ๑๐ ธันวา ไปเยี่ยมน้องครีม หลานสาวแรกเกิด ลูกของชาครีย์ กับเล็ก ที่โรงพยาบาลเปาโล

น้องครีมลืมตามาดูโลกวันที่ ๘ ธันวาคม ๒๕๔๘

การเดินทางของเราเริ่มจากขึ้นสาย ๑๒ ที่ป้ายรถเมล์หน้าร้านพี่เจษ ไปลงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

นั่งรถไฟฟ้า BTS จากอนุสาวรีย์ชัยฯ ไปลงสะพานควาย ลงจากสถานีรถไฟฟ้า แล้วถามทางไปโรงพยาบาลเปาโล โชคดีมีหนุ่มหน้าตาดีบอกว่ากำลังจะไปเหมือนกัน เลยเดินตามตูดเขาต้อยๆ

ถึงโรงพยาบาลหนุ่ยกับปลาก็มาถึงพอดี เลยขึ้นไปหาชาครีย์พร้อมกัน แต่ชาครีย์ไม่อยู่ในห้อง พวกเราเลยนั่งรอ แล้วมารู้ทีหลังว่าแม่ชาครีย์อยู่ในห้องน้ำ

แล้วชาครีย์ก็มาพร้อมน้องเจี๊ยบ และน้องหนุ่ย แล้วเอากล้องดิจิตัลต่อเข้ากับโทรทัศน์แล้วฉายภาพตั้งแต่ตอนที่น้องครีมโผล่ออกมาจากแผลผ่าตัดตรงท้องของเล็ก

ชาครีย์ฉายให้ดูทั้งภาพนิ่ง และแบบเคลื่อนไหว (พร้อมเสียง) มีการปล่อยมุกใส่กันเป็นระยะ เฮฮากันลั่นห้อง (ตอนนั้นเล็กลงไปให้นมน้องครีมที่ห้องเด็กอ่อน)

ตอนนี้คุณแม่ชาครีย์ออกมาจากห้องน้ำแล้ว และเจี๊ยบ (ชวนจิตร) ก็เดินทางมาถึง ครีย์จึงไล่ภาพและวีดิโอให้เจี๊ยบได้ดูอีกรอบ ก่อนจะพากันลงไปหาน้องครีม

เมื่อพวกเราออกมาจากห้อง ก็เห็นเจ้าหน้าที่กำลังเข็นเล็กนั่งรถเข็นสวนกลับเข้ามาตรงทางเดิน จึงปล่อยให้เล็กกลับเข้าไปพักผ่อน แล้วบรรดา ป้า อา ลุง ก็ไปชื่นชมเจ้าตัวน้อย

น้องครีมกำลังหลับตาพริ้มอยู่ในห่อผ้าสีขาวที่มัดแน่นเป็นแหนม พอพวกเราไปถึง เจ้าหน้าที่ก็เข็นกล่องที่ใส่น้องครีมมาใกล้ๆ กระจกให้เหล่าผู้เฒ่าได้ชื่นชมกันอย่างเต็มที่ แล้วน้องครีมก็ขยับตัว ...

หนุ่ย "นี่ มีดิ้นโชว์ด้วยเว้ย ให้รู้ว่าไม่ใช่หุ่น"

ครีย์ "เฮ้ยที่จริงน่ะหุ่น ใช้รีโมทควบคุม พอดีตอนนี้ถ่านอ่อน ไม่อย่างนั้นมีร้องไห้โชว์ด้วย" (ทำท่ากดโทรศัพท์มือถือ เหมือนกำลังบังคับรีโมท)

ลุง ป้า อา ก็พากันมารุมดูหนูครีมห่อแหนมกันใหญ่ พร้อมปล่อยมุกกันเกลื่อน ก่อนจะทะยอยกันมาถ่ายรูปกับหลาน แอ๊คท่าประหนึ่งว่านี่คือลูกตูเอง :D

ชื่นชม แซว ถ่ายรูปแล้วยังไม่หนำใจ ป้าเจี๊ยบอยากเห็นตีนเท่าฝาหอยของหลานอย่างมาก จึงกดอินเตอร์คอม เรียกเจ้าหน้าที่ขอให้ช่วยแกะแหนม เอามือ-เท้าออกมาโชว์

โชว์ได้สักพัก แล้วน้องครีมก็ตื่น และเริ่มร้องไห้ เจ้าหน้าที่จึงรีบมัดแหนมให้น้องครีมกลับไปเหมือนเดิม แต่ก่อนที่น้องครีมจะถูกมัดเป็นแหนมอย่างเรียบร้อยอีกครั้ง เธอก็หันมาค้อน ป้า อา ลุง หนึ่งวง :D

สามทุ่มกว่า เจ้าหน้าที่ขอปิดห้องเยี่ยม คนชราทั้งหลายกลับขึ้นไปบนห้องพักแม่ เพื่อพูดคุยกับเล็กบ้าง

เรื่องฮาๆ และมุกต่างๆ ปลิวว่อนออกจากปากแต่ละคนจนแทบไม่มีช่องว่างให้กับการหายใจ

มีเพื่อนของชาครีย์กับเล็กมาเยี่ยมอีกสองคน พวกเรานั่งกันคนละฟาก แต่ก็มีการยิงมุกข้ามเตียงกันไปมาเล็กน้อย :D

เรื่องเล่าบางส่วนที่พอจำได้ ...

ครีย์ "ตอนที่แต่งงานใหม่ๆ ก็อยากมีลูกมาก แล้วแต่งงานมาสองเดือนแล้ว เล็กยังไม่ท้อง กูก็ยิ่งเครียด"

หนุ่ย "ไอ้ห่ามึงจะเครียดทำไม กูแต่งมาหลายปีแล้ว ปลายังไม่ท้องเลย"

เจี๊ยบ "มันขึ้นอยู่กับ frequency"

หนุ่ย "สงสัยว่าเพราะมันเครียดไง เลยไม่มีคุณภาพ"

ครีย์ "ทีนี้ไปเที่ยวเกาหลีกับที่ทำงาน เล็กไม่ได้ไปด้วย แล้วไกด์เขาบอกว่ามีตุ๊กตาหินเทพเจ้าที่คนชอบมาขอลูก เทพเจ้าองค์นี้ตอนแรกจะมีจมูกโตมาก แต่ตอนนี้ไม่มีจมูกแล้ว เพราะคนที่ไปขอลูกจะไปลูบจมูก พี่ผู้หญิงที่ไปด้วยกันก็ไปลูบมาเหมือนกัน กลับมาก็ท้อง ตอนนี้คลอดแล้ว ได้ลูกชาย ส่วนเราไปลูบแทนเล็ก กลับมาเลยได้ลูกสาว"

หนุ่ย "เอาวะเดี๋ยวพรุ่งนี้กูแพ็คกระเป๋าไปเกาหลีบ้าง"

หน่อย "เฮ้ยพ่อกูเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนประชากรไทยมีน้อย แล้วรัฐบาลก็คิดหาวิธีว่าจะทำให้มีเด็กเกิดเยอะๆ เลยจัดขบวนพาเหรดมาเดินผ่านบ้านคนตอนตีสาม"

(ถามพร้อมกัน) "อ้าวทำไมอะ"

หน่อย "ก็เสียงดังไง ชาวบ้านก็ตื่น แล้วพอตื่นมาก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะอีกไม่นานก็ต้องตื่นมาทำมาหากินกันแล้ว เลยมีกิจกรรมดีกว่า"

หนุ่ย "เฮ้ย พ่อมึงอำหรือเปล่า ตื่นมาตอนตีสามแล้วแกล้งสะกิดแม่มึงถามว่าตะกี้ได้ยินเสียงอะไรดังเปล่า ถึงได้มีมึงออกมานี่ไง แล้วพอมึงออกมา ก็มาอำมึงต่อ"

คุยกันไป ฮากันไป จนสี่ทุ่มกว่า เห็นว่าสมควรแก่เวลาเลยลากลับ

พอลงมาถึงข้างล่างหนุ่ยบอกว่าไปส่งใครไม่ไหว เพราะเพิ่งกลับมาจากงานศพที่พัทยา พวกเราเลยแซวว่า "เออ รีบกลับไปทำกิจกรรมเหอะ"

หนุ่ยกับปลา "บาย"

หน่อย "บาย (ชี้มือไปทางหนุ่ย) เดี๋ยวกูโทรไปปลุกตอนตีสาม"

...

เดินทางกลับย้อนทางเดิม ขึ้นรถไฟฟ้า BTS ที่สะพานควาย มาเปลี่ยนคันที่สยาม ลงจากรถไฟฟ้าที่สถานีสนามกีฬาแห่งชาติ แล้วขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ...

นั่งรถเมล์ สบาย นั่งแท็กซี่สบาย แต่นั่งรถไฟฟ้า BTS แล้วเมา ... มึนหัวตลอดทาง (ไม่รู้ว่าเมามุกมาก่อน แล้วค่อยมาเมารถไฟฟ้าหรือเปล่า)

/me พอลงจากแท็กซี่แฟนก็โทรมาพอดี เราเลยบอกว่า "เค้าเมารถไฟฟ้าอะ" .. เธอก็พูดกรอกโทรศัพท์มาว่า "บ้านนอก"